فصل همدلی دوباره در مکتب کریم اهل بیت (ع)

پایگاه رهنما:

پانزدهمین روز از ماه مبارک رمضان، به نوعی عید این ماه و موعد اصلی سرور و شادی آن محسوب می‌شود. روزی که نخستین فرزند از دامن پرمهر و آسمانی امیرالمومنین علی (ع) و صدیقه طاهره (س) متولد شد و جهان هستی را به نور وجود خویش روشن کرد. روز 15 رمضان، سالروز میلاد با سعادت سبط اکبر پیامبر (ص)، حضرت امام حسن مجتبی (ع) است که در سال سوم هجری قمری به وقوع پیوست.

آن وجود نازنین و آسمانی که در فرهنگ شیعه با القاب فاخری همچون «مجتبی، سید و زکی (به معنای پاکیزه و آراسته)» شناخته می‌شود، دومین خورشید فروزان آسمان امامت و ولایت است که با عنوان آسمانی «کریمه اهل بیت»، تجسم و نماد نورانی سخا و کرم خاندان وحی است.

دوران 10 ساله پیشوایی و خلافت آن مولود نورانی، دوران صبر و حلم در مواجهه با جهل امت و تزویر دشمنان و به تعبیر واضح‌تر، دوران خون دل خوردن برای غلبه بر مکر و نفاق دشمن و حفظ کیان اسلام از خطر نابودی است که باعث شده تا برای همیشه روزگار، دل شیعیان و محبان آن حضرت، از مظلومیتش در حزن و ماتم باشد.

در فضائل و کرامات حضرت، روایات بسیاری در کتب معتبر شیعه و سنی وارد شده که همگی بر عظمت وجودی آن امام همام دلالت دارد. از جمله ابراهیم بیهقی یکی از دانشمندان اهل سنت، در کتاب المحاسن و المساوی روایت کرده است که مردی نزد امام حسن (ع) آمده و اظهار نیاز کرد. امام (ع) به او فرمود: «اذهب فاکتب حاجتک فی رقعة و ارفعها الینا نقضیها لک؛ برو و حاجت خود را در نامه ای بنویس و برای ما بفرست، ما حاجتت را بر می‌آوریم. آن مرد رفت و حاجت خود را در نامه ای نوشته برای امام (ع) ارسال داشت، و آن حضرت دو برابر آنچه را خواسته بود، به او عنایت فرمود. شخصی که در آنجا نشسته بود، عرض کرد: به راستی چه پر برکت بود این نامه برای این مرد، ای پسر رسول خدا ! امام حسن (ع) فرمود: «برکت او زیادتر بود که ما را شایسته این کار خیر و بذل و بخشش قرار داد، مگر ندانسته ای که بخشش و خیر واقعی، آن است که بدون سؤال و درخواست باشد، و اما آنچه را پس از درخواست و مسئلت بدهی، آن را در برابر آبرویش پرداخته ای».

این روزها در کشاکش تلخی‌ها و نگرانی‌های شیوع بیماری کرونا، یکایک ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند تمسک به سیره عملی کریمه اهل بیت، حضرت امام حسن مجتبی (ع) هستیم. بیش از یک سال است که بلای عالم‌گیر و ناشناخته‌ای به اسم ویروس کرونا دامن همه جهان، از جمله کشور ما را گرفته و علاوه بر آنکه جان عده‌ای از هموطنان را گرفته و چند میلیون نفر را هم بیمار کرده است، کار و معیشت و کاسبی مردم را نیز با تنگنا و زحمت روبرو کرده است. در این یک سال، به دلیل محدودیت‌های اجتماعی که هر از چندگاهی برای کنترل ویروس بکار گرفته شده، معیشت و کار عده‌ای که شاید درآمد دیگری ندارند و کارشان تعطیل‌بردار نیست، آسیب جدی دیده و علاوه بر آنها، مستضعفان و محرومانی که با سیلی صورت خود را سرخ نگه می‌دارند هم بیش از بقیه به تنگنا و مشقت افتاده‌اند.

هرچند دولت و نهادهای رسمی، وظیفه شناسایی دقیق این افراد و حمایت موثر و دنباله‌دار از آنها را برعهده دارند، اما بر اساس آموزه‌های اسلامی و آنچه در مکتب امم مجتبی (ع) آموخته‌ایم، همه ما وظیفه داریم در حد توان و وسع خود به یاری محرومان و مستمندان بشتابیم و با حفظ آبرو و عزت نفس آنها، دستشان را در این روزگار سخت پربلا بگیریم تا به یُمن دعای آنها، خداوند مهربان هرچه سریع تر بلای کرونا را از سر مردم جهان برطرف کند.

برگزاری سه یا چهار مرحله رزمایش «همدلی و کمک مومنانه» در سال گذشته که بعد از رهنمود رهبر حکیم انقلاب رقم خورد، نقش موثری در کاهش آلام جامعه به ویژه آسیب‌دیدگان از شیوع این بیماری ایفا کرد؛ حالا هم که بنا به هر علتی، موج چهارم این بیماری خطرناک‌تر از موج‌های قبلی آغاز شده و باز هم به ناچار محدودیت‌هایی برای کار و فعالیت اجتماعی اعمال شده است، دوباره وقت آن رسیده که در کنار هم و با همفکری و همدلی، دست برادران و خواهران آسیب‌دیده را بگیریم و از چهره‌شان غمی بزداییم.

علاوه بر اجر معنوی و اخروی، کمترین نتیجه دنیوی این خیرخواهی جمعی، افزایش محبت و همدلی عمومی و انسجام اجتماعی است که نمی‌توان ارزش آن را در شرایط امروز نادیده گرفت.